Meditatie

 

 

Brandende vragen

 

 

Waarom schudt een hond, als je hem begroet, altijd met z’n kop zodat z’n oren flapperen? Wat zijn ‘zwarte gaten’ in de kosmos? Waarom heeft een flatgebouw ‘verdiepingen’ en geen ‘verhogingen’? Hoe komt een satelliet in z’n baan om de aarde? Waarom is de lucht onder de regenboog een tikje lichter dan die erboven? Hoe werkt Wifi?

Ik zit stikvol met vragen die ik eigenlijk wel eens beantwoord zou willen zien.  

 

In onze tijd is heel veel kennis beschikbaar. Je tikt een woord in en Google vindt een antwoord. Ik stam nog uit de tijd dat je geluk had als je ouders een encyclopedie bij elkaar hadden gespaard. Dan hoefde je niet voor elke vraag naar de bibliotheek om daar een antwoord te zoeken. En wat een ongekende luxe dat je vandaag de dag het internet op kan! Maar toch blijven er vragen. Dat bewijst het rijtje hierboven wel.

 

Over Bijbel en geloof had ik ook veel vragen. De kortste klap om antwoorden te vinden was: theologie studeren, wat ik met dankbaarheid heb gedaan. Het was een machtige tijd. Er werden ons, studenten, steeds nieuwe inzichten aangereikt. En telkens weer verschenen en verschijnen er nieuwe boeken die antwoorden geven op nieuwe vragen. Want ook hier geldt: een antwoord genereert zo weer een nieuwe vraag: Waarom moeten mensen zoveel lijden? Ik word er gewoon beroerd van als ik reportages zie van kinderen die lijden onder oorlog of hongersnood. Waarom worden mensen om ons heen en waar we van houden ziek? Waarom moeten ze soms lange en vermoeiende behandelingen ondergaan? Steeds nieuwe vragen, of dezelfde vragen telkens opnieuw….

 

Ik denk wel eens dat geloven betekent dat je het met vragen uit kunt houden. Dat het je niet frustreert, maar dat je kunt leven met de vraagtekens in je bestaan.

 

‘Wie kan ik zeggen dat U bent?’ vroeg Mozes aan God, toen hij geroepen werd om Israël te bevrijden uit Egypte. ‘Ik ben die Ik zijn zal’, zei God vanuit de brandende braamstruik. Een brandende vraag met een antwoord waarvan je denkt ‘Hoe dan?!? Zeg nog iets meer…!’ ‘Ik ben die ik zijn zal’ is zijn Naam. Met die cryptische omschrijving die op geen enkele wijze inzicht biedt in wie God nu eigenlijk is, is Israël uiteindelijk in het beloofde land gekomen.

 

Toen de apostelen na Hemelvaart bij elkaar in een huis zaten, ontvingen ze de heilige Geest. Die zette zich als vuurvlammen op hun hoofd. Daarmee moesten ze het doen. Geen wetenschappelijk verklaring van wat er gebeurde.  Alleen een onverklaarbaar verschijnsel. O ja, en een sterke wind die hen bijna het huis uitblies om buiten aan het werk te gaan. Stiekem denk ik nu dat de vlammen de vorm van vraagtekens hadden. Maar ze konden elkaar wel verstaan, vervolgt het verhaal.

 

Zo werkt het ook in de kerk. We komen bij elkaar, met onze brandende vragen, over ons leven, ons geloof en over de Bijbel. We krijgen antwoorden die ons niet altijd tevreden stellen, maar we kunnen er vreemd genoeg wel mee verder. En ergens begint een wind te waaien die ons geloof aanwakkert. Een wind die ons verder doet gaan, met vragen en al.

 

Wat is geloof? Ik weet het eerlijk niet. Maar het werkt

 

Ds. Gerda Keijzer