Dansen op een vulkaan
Dansen op een vulkaan
In de auto hoorde ik op de radio het nummer ‘Dansen op de vulkaan’ van De Dijk. Het is een
nummer uit 1987, dus al bijna 40 jaar, maar het is opeens weer verrassend actueel.
Je moet je het schompes werken
en je doet het maar waarvoor?
Het kan elk moment gebeurd zijn
maar ze gaan nog even door.
Nog dichter bij de afgrond,
nog dichter op het vuur,
en het wordt alleen maar erger met het uur.
Bommen voor de vrede,
leugens om het geld
en wij moeten betalen
ook al had je niks besteld.
Waar halen ze de lef
en de gore moed vandaan?!
Lief trek iets moois aan.
Dan gaan we dansen, dansen, dansen,
dansen, dansen, dansen,
dansen, dansen, dansen
op de vulkaan.
Dit is de grote vrijheid.
Je mag zeggen wat je denkt.
Niet dat het iets uitmaakt
met hoeveel je ook bent.
Ze doen toch wat ze willen,
al moet de hele boel vergaan.
Lief trek iets moois aan
Dan gaan we dansen, dansen, dansen,
dansen, dansen, dansen,
dansen, dansen, dansen
op de vulkaan.
Straks is het verboden
of te laat om nog te gaan.
Lief trek iets moois aan.
want we gaan dansen, dansen, dansen,
dansen, dansen, dansen,
dansen, dansen, dansen op de vulkaan.
Stel je voor: een jong stel, het leven voor zich, in de wereld van vandaag. Twee jonge mensen
in een door bommen en leugens bedreigd leven, kleden zich mooi aan en gaan dansen. Ook
in deze onzekere situatie willen ze het leven vieren. Ze dansen als het ware boven op een
vulkaan die elk moment kan uitbarsten. Je ziet het voor je. Je kunt het je voorstellen. Het
leven wil gevierd worden. Wat kun je anders doen?
De lezers van dit blad zijn over het algemeen geen jonge blommen meer die samen verliefd
gaan dansen, hoe dan ook en waar dan ook. Maar wij voelen die bedreiging ook en het raakt
ons dat jonge levens zo’n onzekere toekomst tegemoet gaan. Zullen wij dan maar bidden om
vrede terwijl zij dansen?
Ds. Gerda Keijzer